Het is avond als ik in het Franse Orange aan de hotelmanager vraag of het verantwoord is de volgende dag op de fiets de strijd aan te gaan met de beklimming van de Mont-Ventoux vanuit Bedoin. De hotelmanager fronst zijn wenkbrauwen en kijkt me indringend aan. “Dat heeft geen zin! Fietsers mogen nu niet naar de top.” zegt hij. Daar gaat mijn voornemen, ook al begrijp ik het maar al te goed.
De laatste dagen was het weer in de omgeving niet al te best en op de flanken van de Ventoux hadden fietsers niets te zoeken. Is de wind doorgaans een geduchte tegenstander; de laatste dagen was de wind blijkbaar als een beul die de fietsers zonder moeite een kopje kleiner maakt. Een onmogelijke missie dus.
Als ik de volgende ochtend lekker uitgeslapen de luiken van mijn hotelkamer open wacht er een grote verrassing. De zon schijnt fel en de lucht is helderblauw, zonder een wolkje te bekennen. Het lijkt wel alsof de natuur zich heeft hersteld van de stormachtige dagen ervoor. Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap. Zou het dan toch mogelijk zijn om de Mont-Ventoux te beklimmen?
Binnenkort het volledige verhaal.